Miś numer jeden

          Do pokoju Meli wdarły się nieproszone promienie słońca. Przymknęła szczelniej powieki, ale na nic. Nałożyła poduszkę na głowę, lecz po chwili zaczęło braknąć jej powietrza. Z jękiem irytacji wstała z łóżka. Przeciągnęła się, podchodząc do okna.
          Było nieco po dziewiątej, a słońce już parzyło. Widziała przechodniów, którzy zmęczeni, dopiero co nastałym dniem, spieszyli do pracy. Większość z nich oczy utkwione miała w telefonach lub innych urządzeniach elektronicznych. Uśmiechnęła się na wspomnienie owego zdarzenia sprzed tygodnia.
          To właśnie tak wpadła na niego. Ten olśniewający uśmiech. Te błyszczące oczy. Od tamtego zdarzenia nie mogła o nim zapomnieć. Nie mogła zapomnieć o Barrym. 

~*~*~

          Spacerowała po centrum handlowym. Próbowała jakoś zapełnić sobie wolny czas, którego miała tego dnia nadmiar. Weszła do jednej z kawiarenek na kawę. Usiadła przy stoliku ustawionym w kącie lokalu. Podeszła do niej miła kobieta i przyjęła zamówienie.
          Czekając za napój, przeglądała kupiony magazyn, gdy usłyszała nad sobą chrząknięcie. Podniosła znudzony wzrok znad piśmidła i natrafiła na niego. Stał nad nią i uśmiechał się szeroko. Te oczu, ten uśmiech… Był tak onieśmielający, że nie potrafiła przymknąć rozchylonych ze zdziwienia ust.
– Czekasz na kogoś? – zapytał.
          Pokiwała przecząco głową.
– Mogę się dosiąść? – wskazał miejsce naprzeciwko niej.
          Skinęła głową. Pospiesznie zamknęła miesięcznik i schowała go do jednej z toreb z zakupami.
– Co tutaj robisz? – zapytał.
          Nie odpowiedziała. Była nim kompletnie oczarowana. Wpatrywała się tylko w jego postać z zafascynowaniem.
– Dobrze się czujesz?
          Powolnie zaczęła kiwać głową. Otrząsnęła się i rzuciła szybko:
– Tak, tak. Przepraszam, zamyśliłam się.
          Zaśmiał się pod nosem.
– Przeznaczenie?
           Przekręciła głowę w prawo i lekko uniosła brew. Nie rozumiała, co ma na myśli.
– Najpierw lotnisko, a teraz kawiarnia – wskazał kiwnięciem głowy wnętrze lokalu.
– Nie nazwałabym tego w ten sposób – spojrzała na niego spod rzęs.
– A jak?
– Prześladowanie.
          Teraz to on wydawał się nie rozumieć o czym ona mówi.
– To ty wpadłeś na mnie na lotnisku i to ty się teraz do mnie dosiadłeś – wyjaśniła. – Przyznaj się. jesteś prześladowcą? – uśmiechnęła się na własny żart.
          On zareagował podobnie. Jego oczy zabłyszczały.
– Tak. Tak, masz rację. Jestem prześladowcą. Ale prześladuję tylko piękne kobiety – rzucił jej szelmowski uśmiech.
          Mela oblała się rumieńcem. Wbiła wzrok w stolik i zaczęła dłubać swoimi paznokciami w szczelinach drewnianego stolika.
          Podeszła kelnerka. Postawiła przed nimi ich zamówienia i z szerokim uśmiechem schowała się za barkiem. Mela zauważyła, że mężczyzna, musiał już wcześniej poprosić o kawę. Zmarszczyła nieco czoło na tę myśl.
– Zdradzisz mi swoje imię? – zapytał w końcu.
          Popatrzyła na niego zamglonym spojrzeniem. Nie była pewna, czy jego słowa na pewno były skierowane do niej. On uśmiechnął się lekko i zdusił w sobie śmiech. Pokiwał twierdząco głową, jakby chciał rozwiać jej wszelkie wątpliwości.
– Mela. Mela Krawczyk – powiedziała niepewnie, wystawiając przed siebie dłoń.
– Mela… Pięknie – odparł, chwytając jej dłoń i składając na niej subtelny, a zarazem pewny pocałunek.
          Miejsce, w którym usta Barry’ego zetknęły się z jej skórą, zaczęło ją delikatnie mrowić. Była zdziwiona dżentelmeńskim zachowaniem blondyna. Miał w sobie tyle gracji i charyzmy…
– Barry Douglas – dodał po chwili. – Więc? Mieszkasz tutaj? – ponowił temat.
– Tak, od kilku lat – wyjaśniła. – A ty?
          Nie potrafił pohamować śmiechu. Zmarszczyła czoło i uniosła brwi. Nie rozumiała, co go tak bawi. Czekała, aż się uspokoi, a jej zdziwienie z minuty na minutę coraz bardziej rosło.
– Mieszkam w Poznaniu od dwóch lat – odpowiedział, kiedy się uspokoił.
– Czym się zajmujesz? – zapytała upijając łyk gorącej cieczy.
– Ach, wiesz – przeczesał włosy. – Kopię. Trochę tu, trochę tam. Czasem coś większego wpadnie. Jakoś leci.
          To wyjaśniałoby jego muskulaturę. Pracuje fizycznie. Ciekawe czym się zajmuje. Praca jednak naprawdę mu służy – pomyślała. No i co z tego, że był zwykłym robotnikiem. Praca jak każda inna. Oblała się rumieńcem, kiedy zorientowała się, że patrzy na to, jak mu się przygląda.
– Rozumiem – rzuciła szybko.
– A ty? Czym się zajmujesz?
– Pracuję w małym wydawnictwie. Niedawno skończyłam studia.
– Och, to fantastycznie. Byłaś na wakacjach za granicą? – zaczął bez ogródek.
          Zdziwiła się jego bezpośrednim pytaniem. Nie sądziła, że istnieją jeszcze tak bezceremonialne osoby jak on. Odchrząknęła.
– Tak. Byłam u przyjaciółki w Szkocji – odpowiedziała niepewnie.
– Och, to stąd ten wspaniały angielski. Szkocja? Konkretniej? – zainteresował się.  
– Glasgow. 
– I jak? Podobało ci się? - przyglądał jej się z uniesionymi brwiami, a na jego ustach znów rysował się ten zawadiacki grymas.
– Tak, piękne miasto. Dlaczego pytasz?
– Tak się zastanawiałem – uciął z szerokim uśmiechem, po raz kolejny powstrzymując się od wzbierającego się w nim wybuchu śmiechu.
          Zapanowała niezręczna cisza. Blondyn patrzył na nią zachłannie. Śledził każdy jej ruch. Skupiał na niej całą uwagę. Czuła się niezręcznie. Wbiła spojrzenie w szybkę obok. Obserwowała przechodniów. Zerknęła na zegarek na swojej lewej ręce. Czternasta dwadzieścia.
– Och, zrobiło się późno. Powinnam już iść – podniosła się z wygodnego krzesła.
– A może – podniósł się zwinnie – dałabyś mi swój numer?
          Serce zatrzepotało jej mocniej. Żołądek podjechał do gardła. A krtań jej się zacisnęła. Potarła dłonie o uda.  
– Nie wiem, czy… – zaczęła niepewnie. – Nie wiem, czy to dobry pomysł – dokończyła pospiesznie.
– Może być e-mail.
          Uniosła lewą brew i spojrzała na niego z ukosa. Była zadowolona, że taki mężczyzna, jak on zwrócił na nią uwagę, ale miała pewne obawy. Nie była pewna z czego one wynikały, ale jednak były. Mela od zawsze była nieufną osobą. Ponownie przygryzła dolny płatek ust.
– W porządku - chwyciła torebkę i wyjęła z niej mały notesik.
          Pospiesznie naskrobała na nim ciąg krągłych literek po czym wyrwała kartkę. Wręczyła mu kawałek papieru, obdarzyła blondyna uśmiechem i.
– Dzięki – chuchnął na karteczkę, a następnie schował ją w tylnej kieszeni ciemnych spodni. – Odprowadzić się?
– Dziękuję, poradzę sobie – zapewniła, chwytając torby z zakupami. 
– W takim razie, mam na dzieje, do zobaczenia – zasalutował jej.
          Uraczyła go subtelnym uśmiechem i błyszczącym spojrzeniem. Kiwnęła głową i krokiem pełnym gracji odeszła od stolika, pozostawiając go samego.
          Gdy tylko przekroczyła prób kawiarni wzięła kilka głębokich oddechów i przymknęła powieki. Była pełna podziwu, że zdobyła się na taką nonszalancję. Starała się tego nie okazywać, ale Barry wywołał na niej wrażenie, jakiego nigdy wcześniej nie wywołał inny mężczyzna. 

„Między tym, co słuszne, a tym, co błędne roz­ciąga się wiel­ka przes­trzeń.
Tam się spotkamy.”

_______________________________

Hej Kochane! :*
Przybywam z pierwszym misiem. ^^
Nie potrafiłam się powstrzymać, dlatego musicie wybaczyć mi tak dziwnie nazwane rozdziały. :p
Co sądzicie? Jak Wam się podoba? :)
Jestem głodna Waszych opinii. ;* 

Chciałabym wyjaśnić jedną kwestię.:))
Barry jest Szkotem. Pochodzi właśnie z Glasgow i dlatego tak wypytywał Melę o to, czy podobało jej się w Szkocji. :)

Co jeszcze?
Ach tak!
Zaplanowałam początek, dziesięć misiaczków i koniec, także tak, jak wspominałam, nie będzie to długa historia. :) 

Chciałabym Wam także bardzo podziękować za tak ciepłe przyjęcie naszych bohaterów.
Wasze komentarze sprawiły, że robiło mi się gorąco na serduszku. ❤
DZIĘKUJĘ! ❤❤❤

Całuję!
Kolorowa Biel ❤