Miś numer pięć

          Minęło kilka dni od ich pierwszego pocałunku. Barry pisał codziennie, jednakże Mela nie była skora do rozmowy. Nie rozumiała co się z nimi działo. Nie wiedziała, jak nazwać stan, w którym oboje się znajdują. Czy była jego przyjaciółką? Nie. Dziewczyną. Zdecydowanie nie! Kochanką? Nad tym terminem można by się zastanowić. Ale czy kochanka to odpowiednie sformułowanie? Przecież ich nie łączy nic fizycznego. To raczej… więź emocjonalna…
          Dzwonek. Piekielny dźwięk urządzenia. Podniosła je z szafki nocnej i spojrzała na ekran. „Barry dzwoni”.
           Spojrzała w sufit i przycisnęła komórkę do piersi. Wzięła głęboki oddech. Przesunęła palcem po ekranie, odbierając połączenie.
– W końcu. Martwiłem się – powiedział pierwszy.
– Musiałam wszystko przemyśleć. Ochłonąć.
– I do jakiego wniosku doszłaś?
– Do żadnego – rzuciła.
          Zapadła cisza. Żadne z nich się nie odzywało, ale też żadne z nich nie przerwało połączenia.
– Musimy się spotkać. Jesteś w domu? – odezwał się po chwili.
– Tak.
– Będę za piętnaście minut. 

~*~*~

           Otworzyła mu drzwi. Miała na sobie biały T-shirt z czarnym nadrukiem i jasne spodnie odsłaniające kostki. Lustrował ją spojrzeniem. Nie był pewien, co powinien zrobić. Podejść, podać rękę, pocałować w policzek, a może złożyć namiętny pocałunek na jej malinowych wargach?
– Cześć – wyręczyła go.
– Hej – odpowiedział, przekraczając próg jej mieszkania.
– Napijesz się czegoś?
– Nie rób sobie kłopotu.
          Pokiwała głową i skierowała się do salonu. Usiadła na kanapie. Spojrzała na niego. Ta sytuacja była krępująca. Westchnął i opadł na jej drugi koniec. Znowu ta cisza. Dlaczego to wszystko było tak skomplikowane?
– Nie mogę tak dłużej! – jęknął i przybliżył się do niej.
          Złożył namiętny pocałunek na jej wargach, a kiedy się od niej odsunął, zauważył, że znowu płacze. Jego oczy nabrały wielkości pięciozłotówek. Nie chciał tego. Nie chciał, by płakała. Zagarnął ją pospiesznie do swojego torsu i mocno trzymał. Drżała.
– Ja tak nie chcę. Nie chcę być tą drugą. Nie chcę być tą, która rozbija związek. Ta sytuacja mnie przerasta, Barry.
          Odsunęła się od niego i spojrzała na jego zatroskaną twarz.
– Nawet tak nie myśl.
– A jak mam myśleć. Jestem tą drugą. Pierwszą była i jest Debbie. Jeżeli ona się o tym dowie, rozbiję wasz związek.
– To nie jest twoja wina. Nie jest, nie była i nigdy nie będzie. To ja… ja namieszałem. Uwierz mi, załatwię to, ale najpierw daj mi trochę czasu – prosił.
          Pokiwała twierdząco głową. Znów zagarną ja do piersi i trzymał tak mocno, jakby bał się, że zaraz ktoś mu ją wyrwie. Trwali tak bardzo długo. Minutę. Dwie. A może i godzinę? Kto by to liczył. To była piękna chwila i oboje się nią delektowali. – Może – zaczął – chcesz iść ze mną na imprezę do Darka?
– Jako kto? Dziewczyna, kochanka czy kuzynka? – zakpiła.
– Jako… nikt nie będzie o to pytał. Gwarantuję.
– Ja tak nie chcę, Barry. Nie chcę żyć obok ciebie. Nie chcę udawać, że nic dla mnie nie znaczysz, bo znaczysz dla mnie bardzo wiele.
          Przyłapała się na tym, że po raz pierwszy wyznała, co do niego czuje. Zrobiło jej się straszne nieswojo. Policzki zapłonęły jej czerwienią. Spuściła głowę, przysłaniając sobie twarz włosami. Podniósł jej podbródek tak, by popatrzyła mu w oczy.
– Wiem. Ty dla mnie też nie jesteś obojętna – westchnął. – Idźmy po prostu jako dwójka ludzi. Co ty na to? Odprężysz się, zabawisz. Będzie świetnie.
– Nie jestem pewna…
– Ale ja jestem. Szybko, ubieraj się w jakąś kieckę i jedziemy.
– Jedziemy?
– Mhm – potaknął z szelmowskim uśmiechem.
– Nie jedziesz się przebrać? – zdziwiła się.
– Coś nie tak z moim strojem? – spojrzał na spodnie.
          Dopiero teraz przyjrzała się jego ubiorowi. Wyglądał bardzo dobrze. Wręcz obłędnie. Uśmiechnęła się na tę myśl.
– Kochana, ja nie nazywam się Kadar i nie mam pięciu strojów na jeden wieczór – zaśmiał się.
          Wrócił. Wrócił Barry. Ten Barry. Ten radosny. Ten żartowniś. Ten, który śmieje się ze wszystkiego.
          Rzucił jej pokrzepiający uśmiech, którym niemal od razu się zaraziła. Przybliżył się do niej i skradł szybki pocałunek z jej warg. Podniósł się z kanapy i pociągnął ją za ramię. Wstała i patrzyła na niego z uniesionymi brwiami.
– No dalej. Nie chcesz chyba, żebym musiał wyszukać ci jakieś ciuszki, a potem cię w nie wcisnął, prawda? – poruszył zabawnie brwiami.
          Parsknęła śmiechem. Bez słowa zniknęła za drzwiami swojej sypialni. 

~*~*~

          Otworzyła drzwi. Wyglądała oszałamiająco. Miała na sobie jasny top i ciemne spodnie. Na stopach błyszczały czarne, klasyczne szpilki.
          Kiedy ją zobaczył oczy mu zabłyszczały. Podniósł się z kanapy i podszedł do niej. Podał jej dłoń i okręcił nią dookoła jej osi. Uśmiechnęła się wpadając w jego objęcia.

– Wyglądasz prześlicznie. Pachniesz zmysłowo – skomentował.
– Dziękuję, panie Douglas. Teraz czas na relaks.
– O to mi właśnie chodziło – zaśmiał się. 

~*~*~

          Stanęli przed drzwiami zawodnika numer dwadzieścia osiem. Doszła ich głośna muzyka. Dobra muzyka. Taką, jaką on lubił najbardziej. Uśmiechnął się do siebie. Kiedy spojrzał na nią, widział zdenerwowanie malujące się na jej twarzy.
– Wszystko w porządku? – zapytał mocniej ściskając jej dłoń.
– Mhm – przełknęła ślinę. – Troszkę się denerwuję.
– Bez obaw – pogładził jej policzek, posłał jej ciepły uśmiech, puścił jej dłoń, a następnie wcisnął dzwonek.
          W drzwiach błyskawicznie stanął Darek Formella. Ciemnowłosy chłopak zdziwił się na jej widok.
          – Darek, to jest Mela. Mela, to jest Darek. Tak, tak, mnie też jest miło, bla… bla… bla – bezceremonialnie wszedł do środka, pociągając ją za przedramię.
          Darek stał nieco osłupiały przy drzwiach. Ona zareagowała podobnie. Przestronne mieszkanie było wypełnione ludźmi. Mela nikogo tam nie znała. Stała jak słup soli.
– Chcesz coś do picia? – wyszeptał jej do ucha.
          Poczuła jego ciepły oddech na swojej szyki. Przeszedł ją przyjemny dreszcz. Skinęła głową.
– W takim razie usiądź gdzieś, ja zaraz wracam.
          Rozejrzała się po mieszkaniu. Przy aneksie kuchennym stały cztery krzesła barowe. Nikogo tam nie było. Ulżyło jej. Niepewnie skierowała się w ich stronę. Ostrożnie na nich usiadła. Założyła nogę na nogę i splotła palce rąk. Czuła się nieswojo.
          Czekała na niego. Poczuła, że ktoś siada obok. Podniosła wzrok. Nie był to Barry. Poznała te wyraziste kości policzkowe. Uśmiechał się do niej. Odwzajemniła gest. 

___________________________
Witajcie Kochane! :*
Jak Wam się podoba powyższy miś? :)
Ja nie jestem z niego zbyt zadowolona, ale cóż...
Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii. :))

Muszę się Wam jeszcze pochwalić...
Ubiegłej niedzieli miałam okazję spotkać naszego głównego bohatera po raz drugi w moim życiu... Uwierzcie mi, że przeżycia jakie mi wówczas towarzyszyły były i są nie do opisania. ❤
Barry na żywo jest naprawdę cudowny... *.*

Całuję!
Kolorowa Biel ❤