Miś numer trzy

          Stanęła przed INEA Stadionem. Letni wiaterek rozwiewał jej ciemne, długie włosy. Delikatny uśmiech wkradł jej się na usta. To dziś. Dziś zobaczy go w akcji. Nigdy nie interesowała się piłką nożną, toteż nie znała jej zasad. Nie miała pojęcia czym jest spalony, kiedy strzela się rzuty wolne, a kiedy rożne. Wiedziała tylko tyle, że są dwie drużyny, a w każdej z nich jedenastu zawodników. Dwie bramki i jedna piłka. Wygrywa ten, kto zdobędzie więcej goli. Co w tym skomplikowanego?
          Przeszła przez bramki i z pomocą jednego ze stewardów skierowała się do sektora, który wskazany był na bilecie. Kiedy stanęła na jednej z czterech trybun zaparło jej dech w piersiach. Mnóstwo ludzi. Znaczna większość miała na sobie barwy poznańskiej drużyny. Zmieszała się, gdy zorientowała się, że ona nie ma nic w niebiesko-białych barwach.
          Ponownie spojrzała na bilet. Odnalazła odpowiedni rząd i miejsce. Barry wysłał jej wejściówkę VIP. Czuła się nieswojo, kiedy opadła  na zimne krzesełko. Podświadomość zaczęła panikować. Uświadomiła sobie, że w ogóle tutaj nie pasuje. Zna tylko jednego zawodnika, nie wie nawet, kto jest trenerem zespołu… Wpakowała się w niezłe bagno. Chciała już podnieść się z miejsca i ruszyć do wyjścia, gdy spiker zaczął odczytywać skład gości. Kiedy przyszedł czas na wyjściową jedenastkę Lecha, wszyscy kibice wstali. Mężczyzna kolejno czytał wszystkie nazwiska. Wśród nich był on. Usłyszawszy jego nazwisko serce zatrzepotało jej mocniej. Chwilę później rozbrzmiał hymn, a następnie gwizdek sędziego obwieszczający rozpoczęcie spotkania.
          Kibice zaczęli dopingować. Ze skupieniem obserwowała grę zespołu raz po raz zerkając na trybunę najbardziej zagorzałych sympatyków, zwaną Kotłem. Starała się skupić i analizować każde podanie. Po pierwszej połowie liczącej czterdzieści pięć minut bez doliczonego czasu gry, wiedziała kiedy wykonuje się rzuty wolne, a kiedy rożne. Każde z nich wykonywał on.
          Schodząc do szatni wyszukał ją na trybunach. Uśmiechnął się szeroko i posłał jej „oczko”. Znowu to samo. Żołądek, w którym miotało się stado motyli, przyspieszony oddech, spocone dłonie, napięte ciało… Starała się uspokoić, ale za żadne skarby świata nie potrafiła.
          Weszła do zapełnionej toalety. Podeszła do pierwszej wolnej umywalki i zwilżyła sobie dłonie. Spojrzała w lustro. Zacisnęła pomalowane malinową szminką usta i wzięła głęboki oddech. Opanuj się – pomyślała – masz przed sobą jeszcze kolejne czterdzieści pięć minut, nie zachowuj się jak nastolatka.
          Zasiadła na niebieskim krzesełku i wbiła wzrok w rozgrzewających się na płycie boiska piłkarzy. Po chwili z szatni zaczęli wychodzić zawodnicy, a wcześniej rozgrzewający się chłopcy, błyskawicznie zniknęli z murawy.
          Rozpoczęła się druga połowa. Znacznie bardziej emocjonująca. Najpierw jeden strzał, później drugi, strata gola i ostatecznie zdobycie trzeciej bramki. Emocje, które wstrząsały stadionem były nie do opisania. Wrzaski zachwytu i krzyki dezaprobaty. Kiedy piłkarze obeszli płytę boiska dookoła, dziękując kibicom za doping on znowu wyszukiwał jej wzrokiem w tłumie. Kiedy ich spojrzenia się skrzyżowały ponownie się uśmiechnął. Wszedł wejściem dla pomocy medycznej, a kiedy był zaledwie kilkanaście metrów od niej, ktoś zagrodził mu drogę.
          Blondynka. Ta sama, którą widziała na lotnisku. Rzuciła mu się na szyję, a na jego ustach złożyła pełen namiętności pocałunek, który niestety odwzajemnił.
          Poczuła jak ściska ją w żołądku. Kolana zrobiły jej się miękkie, musiała włożyć wiele wysiłku w to, by nie upaść. Zrobiło jej się niedobrze. Chciała uciec.
          Dwójka wymieniła kilka zdań, a następnie kobieta ponownie go pocałowała i pospiesznie skierowała się do wyjścia. Barry odprowadził ją wzrokiem. Kiedy był pewny, że zniknęła w jednym z korytarzy spojrzał na nią. Poczuła ten palący wzrok. Zauważyła zmieszanie i zdezorientowanie w jego oczach. W tych niebieskich tęczówkach…
          Zrobił krok w jej stronę. Ona cofnęła się o dwa. Stadion był niemal pusty. Jego postać zaczęła się rozmazywać po wpływem gromadzących się łez. Wykonał pospieszny ruch i błyskawicznie znalazł się obok niej. Odwróciła się, ale nim zdążyła wykonać choćby krok poczuła jego dłonie na swoich ramionach.
– Mela – powiedział delikatnie.
– Zostaw mnie! – krzyknęła.
– Mela! – powtórzył zdecydowanie, pociągnął jej ramieniem, a ta w końcu się odwróciła.
– Czego chcesz?! Mam cię dość. Jak mogłeś? – jej wrzask zamieniał się w coraz cichszy szept. – Jej nie miało tutaj być…
– Kim ona jest? – przerwała mu.
          Nie odpowiedział. Wpatrywał się tylko w jej jasne tęczówki. W jego oczach można było dostrzec żal, smutek, rozpacz, wściekłość.
– Kim jest ta kobieta? – zapytała bardziej zdecydowana.
– Debbie… – jęknął i spojrzał na płytę boiska.
          Przestąpiła z nogi na nogę i wbiła w niego jeszcze bardziej intensywne spojrzenie. Niemal paliło jego skórę. Podniosłą brew i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Czekała.
– Moja narzeczona – wyszeptał w końcu, ponownie zerkając w oczy brunetki.
          Zrobiło jej się słabo. Jak mogła być taka głupia. Jak mogła kontaktować się z tym mężczyzną. Jak mogła przyjąć jego zaproszenie na ten mecz? Jak mogła iść z nim na randkę? Hola! Hola! Czy to na pewno była randka? Czy w takiej sytuacji może tak nazwać spotkanie dwójki ludzi? No, właśnie. Przymknęła powieki i wzięła kilka oczyszczających wdechów.
– Nie. Chcę. Cię. znać. – wycedziła przez zaciśnięte zęby.
          Podniosłą głowę i po raz ostatni raz na niego spojrzała. Patrzyła na niego z pogardą i nienawiścią. Usta zacisnęła w wąską kreskę i pospiesznie odeszła.
          Niemal biegiem wpadła do pustej toalety. Zamknęła się w jednej z kabin, opadła na zimną posadzkę i zaczęła łkać. Starała się opanować, ale nic nie pomagało. Płakała rzewnymi łzami. Takimi, których nigdy wcześniej nie było jej dane doświadczyć. Co on z nią zrobił? Przecież znała go od niespełna kilku tygodni. Spotkali się tylko dwa razy. Czy to wystarczy, by do drugiej osoby poczuć coś więcej?
          Wzięła głęboki oddech i podniosła się do pozycji stojącej. Otworzyła drzwi kabiny i podeszła do umywalki. Miała nieco rozmazany tusz. Zwilżyła twarz wodą i zmyła ciemne smugi pod oczami. Spojrzała na swoje lustrzane odbicie. Była blada. Oczy miała zaczerwienione, a jej ciałem raz po raz wstrząsał szloch.
          Zamknęła drzwi i stanęła na dość dużym korytarzyku. Zerknęła na schody prowadzące na trybunę. Niepewnym krokiem podeszła do nich. Wspięła się na górę, a jej oczom ponownie ukazała się płyta boiska. Podeszła do wcześniej zajmowanego miejsca. Opadła na nie. Obrzuciła wzrokiem miejsce, przez które poczuła się jak nic nieznacząca zabawka, miejsce, gdzie cała jej nadzieja runęła jak domek z kart. Jeszcze chwilę temu była szczęśliwa. Wszystko w jednej chwili prysło.
          Usłyszała dźwięk wiadomości. Spojrzała na ekran telefonu. To on. Na widok pięciu literek, tworzących jego imię wybuchła płaczem. Schowała urządzenie do kieszeni i ukryła twarz w dłoniach. Przyłożyła drżącą dłoń do ust, by zdusić odgłos płaczu.
– Wszystko w porządku? – usłyszała.
          Mocno zacisnęła powieki, starając się uspokoić. Wzięła kolejny głęboki wdech. Otarła łzy i spojrzała na właściciela aksamitnego barytonu.
          Kilka metrów przed nią stał chłopak o zielonych oczach. Jego kości policzkowe były wyraźnie wyżłobione. Miał na sobie dresowe spodnie, T-shirt, który opinał się na idealnie wyrzeźbionej klatce piersiowej i niebieskie buty. Badał ją pełnym skupienia wzrokiem. Onieśmielił ją. 

__________________
Hej Kochane! :*
Nasz Barry trochę narozrabiała, co? :)
Jak Wam się podoba powyższy rozdział?
Czego mu brakuje? Co jest nie tak?
A może coś Wam się podoba? :))

Dzisiejszy misiaczek, troszkę niespodziewany, co? ^^
To taki urodzinowy miś, ponieważ Barry obchodzi dziś swoje dwudzieste szóste urodziny! :)
Wszystkiego najlepszego Barry!
Jak najwięcej goli oraz występów w podstawowym składzie, szczęścia, duuużooo zdrowia i jak najmniej kontuzji! ❤

Piątek weekendu początek, piątek przy urodzinach, Barry będzie miał okazję do świętowania. ^^
Wy także - możecie oblać pierwszy tydzień szkoły! :D

(do niczego nie nakłaniam!!! xd)

A propos szkoły, Misiaki. Jak Wam się żyje z brakiem luzu i zadaniami domowymi? 

Całuję!
Kolorowa Biel ❤