Miś numer siedem

          Obudziła się w pustym łóżku. Była zdziwiona. Prawa połowa była idealnie pościelona. Posmutniała, kiedy pomyślała, że mężczyzna mógł wyjść z jej mieszkania. Mozolnie wstała z łóżka i zaspanym krokiem wyszła z sypialni.
          Poczuła zapach jajecznicy. Źrenice jej się rozszerzyły, a uśmiech wdrapał na usta. Weszła do kuchni, w której ujrzała urzędującego Douglasa. Pogwizydwał i poruszał się rytmicznie. Oparła się o framugę. Uśmiechnęła się, przygryzając dolną wargę. Odwrócił się, by nałożyć posiłek na leżące na kuchennym stole talerze i zobaczył ją. Uśmiech mu się poszerzył.
– Już nie śpisz?
– Wolałam popatrzeć na ciebie.
– Głodna? – spojrzał na nią z ukosa, uśmiechając się.
– Bardzo – rzuciła krótko.
– A to dziwne…
– Co takiego? – przechyliła głowę.
– Jesteś głodna, a wczoraj nic nie robiliśmy – uniósł brwi ku górze i rozszerzył usta w uśmiechu.
          Oblała się purpurą. Dlaczego on z taką łatwością żartuje z rzeczy, które ją onieśmielają? Odsunął jej krzesło, zapraszając do konsumpcji.
          Usiadła i wspólnie zaczęli spożywać posiłek. Wymieniali ze sobą pojedyncze zdania. Każde z nich omijało tematu wczorajszej imprezy oraz tematu ich statusu.
– Barry?
– Mhm? – spojrzał na nią znad talerza.
– Chciałabym, żeby tak było zawsze – szepnęła.
– Ja też, skarbie. Ja też.
          Przykrył jej dłoń swoją i posłał pełne powagi spojrzenie.

~*~*~

          Maszerowała po centrum handlowym. W oczy rzuciła jej się czerwona koszula w kratę. Uśmiechnęła się na myśl, że idealnie kontrastowałaby z oczyma blondyna. Przyglądała jej się przez chwilę, aż w końcu postanowiła wejść do sklepu.
          Przekroczyła próg sklepu i poczuła się jakby ktoś dostała w twarz. Był tam. Z nią. Kierowali się do wyjścia. W lewej dłoni trzymał torbę z zakupionymi ubraniami, a drugą szczelnie obejmował blondynkę. Śmiali się. Wyglądali na szczęśliwych. Po chwili Barry nachylił się, by pocałować narzeczoną. Wtedy kolana się pod nią ugięły.
          Niemal natychmiast wyszła ze sklepu.

~*~*~

          Telefon dzwonił. Znowu. Ona nie odbierała. Znowu. Przychodził. Znowu. Dobijał się do drzwi. Znowu. Znała tę scenkę na pamięć. Nie chciała tego. Od ponad tygodnia siedziała zamknięta w swoim pokoju. Tego wieczoru była już tym zmęczona. Napisała mu krótką wiadomość, iż wyjechała służbowo i nie ma jej w domu. Obiecała, że odezwie się, gdy tylko wróci. Kupił to. Wysłał jej bardzo czułego SMS-a, o tym jak za nią tęskni i że życzy jej powodzenia.
          Farsa.
          Leżała skulona na środku łóżka. Jej ciałem wstrząsał niemiłosierny szloch. Miała tego dość. Z każdą kolejną łzą przekonywała się, że on jest dla niej kimś cholernie ważnym. Czy… Czy to możliwe? Tak. Tak, Mela Krawczyk – szara myszka – zakochała się w Barrym Douglasie – przystojnym piłkarzu, który może mieć absolutnie wszystko.
          Ironia losu, czyż nie?
          Za każdym razem, kiedy pomyślała o jego uśmiechu – bolały ją usta. Za każdym razem, kiedy pomyślała o jego spojrzeniu – szczypały ją kąciki oczy. Za każdym razem, kiedy pomyślała o jego dotyku – mrowiła jej skóra. Co on z nią robił? Jak on to zrobił? Jak zrobił to, że tak bezgranicznie się w nim zadłużyła? Jak zrobił to, że przez te kilka tygodni zrobił się dla niej tak cholernie ważny?
          Gdyby ktoś jeszcze dwa miesiące temu ktoś powiedział, że zakocha się w mężczyźnie, którego prawie nie zna, wyśmiałaby go. Jednakże tak się stało. Nic ani nikt na to nie poradzi.
          Otarła policzki wierzchem dłoni. Chwyciła telefon. Nie wiedziała co nią kierowało, ale nikt inny nie wpadł jej do głowy. Wybrała numer i wcisnęła zieloną słuchawkę.
– Halo? – usłyszała po dwóch sygnałach.
– Możesz do mnie przyjechać? - łkała bez opamiętania.

~*~*~

          Siedzieli na kanapie. Oboje w dłoniach trzymali kubki z gorącą herbatą. On patrzył na nią, a ona na parującą ciecz w szklanym naczyniu. Milczeli. Potrzebowała tego, a on wiedział, że nie powinien się odzywać. Widział ją już w tym stanie. I wiedział, że jest roztrzęsiona.
– Muszę ci o czymś powiedzieć – zaczęła. – Ale musisz mi obiecać, że nikomu nie powiesz. Musisz mi obiecać, że to zostanie między nami.
          Była śmiertelnie poważna, a spojrzenie, jakim go raczyła, było przerażająco smutne.
          Skinął głową.
– Ja… – poprawiła się na kanapie, patrząc na kubek. – Ja i Barry…
– Wiem – przerwał jej.
          Spojrzała na niego spiorunowana. Skąd? Skąd on to wiedział? Zaczęła oddychać szybciej. Panika zawładnęła jej ciałem. Myślała, że zaraz eksploduje.
– Skąd? Skąd ty… – jąkała się.
– Domyśliłem się – posłał jej lekki uśmiech.
– Ale jak?
– Przyszłaś z nim. Wcześniej płakałaś na stadionie, a kiedy zapytałem, czy to przez niego zmieszałaś się. Byłaś spanikowana. Wyszłaś z imprezy bardzo szybko. Poszedłem za tobą, żeby być pewny, czy bezpiecznie wróciłaś do domu. Kiedy weszłaś do budynku, a po chwili w jednym z okien zapaliło się światło, wiedziałem, że jesteś już w środku. Poczekałem kilka minut, a ty nie napisałaś – zaróżowiła się. – Domyśliłem się, że zapomniałaś. Wróciłem się do mieszkania Darka. Po drodze spotkałem Barry’ego. Powiedziałem mu, że byłem się przewietrzyć. Obrzucił mnie dość chłodnym spojrzeniem i wtedy zrozumiałem, że ma podejrzenia co do mnie i ciebie. Był zazdrosny. Kiedy ja zapytałem jego, dokąd idzie, zbył mnie. Udałem, że wracam, a kiedy byliśmy w bezpiecznej odległości cofnąłem się i poszedłem  za nim – uważnie wsłuchiwała się w każde jego słowo. – Tak jak myślałem, poszedł do ciebie. Cicho wdrapałem się za nim po schodach. Widziałem, jak dobija się do twoich drzwi. Bacznie go obserwowałem. Kiedy drzwi się otworzyły, ty rzuciłaś mu się w ramiona. Nie miałem żadnych wątpliwości – zakończył.
– Czy… czy ty…
– Nie. Nikomu nie powiedziałem. Wiem, że to dla ciebie za wiele. Nie wydajesz się być osobą, która buduje swoje szczęście na nieszczęściu innych.
          Uśmiechnęła się. Przynajmniej on myśli lepiej o niej niż ona sama o sobie.
– Jestem beznadziejna – z hukiem odłożyła kubek.
– Nie mów tak.
– Kiedy tak jest. Nie widzisz tego? Jestem suką, która niszcz związki.
– Posłuchaj mnie – odłożył kubek i zwrócił się do niej. – Nie jesteś taka. Jesteś dobrym człowiekiem. Trochę się tylko pogubiłaś. Widzę ile sprawia ci to bólu. Nie robisz tego z premedytacją. Jesteś wspaniałą, piękną kobietą, w której… – urwał.
          Przechyliła głowę na bok i zmarszczyła brwi. Co chciał powiedzieć? Dlaczego milczał?
– W której co? – zapytała ostrożnie.
          Walczył z sobą. Wyglądała, jakby nie wiedział, co powiedzieć. Prawdę. Powiedz prawdę – myślała. Westchnął i przeczesał włosy ręką.
– W której się zakochałem – rzucił z irytacją.
– Co? – wychrypiała.
– Tak. Zakochałem się w kobiecie, która wplątała się w niezły bajzel. W kobiecie, która kocha drania, który robi z jej życia piekło – był zły.
– Nie mów tak! – pouczyła go.
– Kiedy tak jest.
– On nie jest niczemu winny – bełkotała.
– Nie, Mela. To TY nie jesteś niczemu winna. To on bawi się w kotka i myszkę. Jeżeli naprawdę mu na tobie zależy, zerwie zaręczyny. Zostawi Debbie. Dla ciebie – jego głos stopniowo łagodniał.
          Zatopiła twarz w dłoniach. Wzięła głęboki oddech. Zacisnęła mocno powieki. Oderwała twarz od dłoni i zacisnęła je w pięść. Uderzyła nimi z irytacją, o kanapę i rozpłakała się jak małe dziecko.
– Mela…
– Dość! – spojrzała na niego gniewnie. – Powinieneś już iść.
          Spojrzał na nią smutnym wzrokiem. Bez słowa podniósł się z kanapy. Powolnie podążył do frontowych drzwi mieszkania i zamkną je cicho. Została sama. Znowu. Płakała. Znowu. Została sama, zapłakana i rozgoryczona. Znowu...  

„Nadzieja to próba oszus­twa swo­jej świadomości”

___________________________________
Hejka! ✋
Przybywam z kolejnym misiem. ^^
To już siódmy... jak ten czas szybko leci. ;)

Co sądzicie o takim rozwoju akcji? :)
Podoba się? Nie podoba się? jestem ciekawa Waszych opinii. ;)

Całuję!

Kolorowa Biel ❤